Op bezoek bij Anita

De dag gestart met een ontbijtje buiten bij het grote kasteel. Klassieke muziek op de achtergrond, daarna rustig door het centrum van Ferrara gereden voor nog een route over de Po-vlakte. We zeiden nog tegen elkaar dat wij de Po-vlakte wel vonden meevallen. Veel aardige mensen en het leek een beetje op Nederland, lekker vlak. Na verloop van tijd kwamen een supermarkt tegen en daar hebben wij lekkere broodjes gekocht met veel lekker vleesbeleg. De dame van de dorpswikkel vroeg of wij naar Rome fietsten en toen wij dat bevestigden, moest ze hartelijk lachen. Zij ging via de autostrada. Buiten alles heerlijk opgepeuzeld, wat kan eten lekker zijn. Daarna weer op pad, het was broeiend heet en er stond een stevige tegenwind. Het vlakke landschap met de ruilverkavelingsweggetjes begonnen hun tol te eisen. Het viel niet mee, eindelijk zagen we een dorp in de verte, Anita, heerlijk ff zitten op een bankje en iets eten. Tijdens onze pauze werd de lucht erg dreigend, het leek alsof de lucht bestond uit grote golven die aan kwamen rollen, het werd steeds donkerder. We besloten om over te steken en daar af te wachten wat er ging gebeuren. Het was de beste beslissing die we deze dag namen, de fietsen onder het afdak bij de bar en wij in eerste instantie onder het afdak en daarna naar binnen. De rioolputten konden de afvoer niet aan, het water stroomde over de stoep over het overdekte terras. Het bliksemde en onweerde, het noodweer hing boven Anita. Na twee uur wachttijd, nam de bui iets af. We besloten op te stappen zodat we de pont nog konden halen die ons van Anita naar San Alberto bracht. Tijdens het fietsen over de dijk, nam het noodweer toe. Het water stond hoog in onze schoenen, de weg was nauwelijks te zien. Het bliksemde heftig. We waren blij dat we het pontje zagen en dat de veerman nog aanwezig was. Hij zette ons over voor een euro. Wij besloten om in San Alberto te overnachten, dit was geen doen. Toen we de veerstoep opreden, kwam een stel ons tegemoet gefietst. Ze riepen: ' Veel succes' ! Nog zo'n stel gekken uit Nederland. In San Alberto begon onze zoektocht naar een overnachtingsplek maar er was nergens een herberg voor ons, alle dorpen die we aandeden hadden geen plek, of de bed en breakfast waren failliet. Hannie kon er nog enigszins de humor van inzien en zij gaf aan dat Ravenna toch een haalbare kaart werd op deze manier. In de regio Ravenna nam de regen af, doelbewust koersten we naar het centrum van de stad op zoek naar plek. Ook in Ravenna viel het niet mee, 's avonds om half acht bereikten we doornat en koud ons hotel Minerva. Hoe gelukkig kan een mens zijn. Daarna een warme douche en de op zoek naar een eetgelegenheid op loopafstand. Na onze buik vol te hebben gegeten, lekker naar bed en weer hing de kamer vol met natte was.